توحید  17/ 2/ 1396

در جلسه گذشته، احادیث زیبای 34 و 35 خوانده و نکات مربوط به آنها مطرح شد. این احادیث، آخرین احادیث بخش اول کتاب توحید صدوق را تشکیل می­دادند.

ادامه بحث:

احادیث این بخش، بر محور توحید بودند. توحید یعنی اعتقاد به وحدانیت الله. الله نیز اسم جامع خداوند است که مستجمع جمیع اسماء الهی است. بنابراین، توحید به معنای اعتقاد به وحدانیت تمام اسماء خداوند است. به عنوان مثال، توحید علیم یعنی علیم و دانای مطلق فقط خداست و همین­طور سایر اسماء حسنای الهی.

سبک زندگی توحیدی به معنای حاکمیت اسماء خدا در زندگی انسان است. بنابراین، اولین مؤلفة زندگی معنوی و موحدانه، حضور اسماء خدا در متن زندگی است. در این جلسه می­خواهیم این حضور را درباره اسم مالک خداوند مطرح کنیم:

1. خدا مالک همه جهان است؛ زیرا خالق آن است.

2. معنای مالکیت خداوند این است که او حق دارد در مخلوقاتش تصرف کند.

3. توحید مالکیت؛ یعنی فقط و فقط خدا مالک است نه هیچ کسی دیگر.

4. نتیجه توحید مالکیت این می­شود که هیچ انسانی مالک نیست.

5. وقتی انسان مالک نباشد، احساس مالکیت هم نباید داشته باشد. بنابراین، به میزانی که حسّ مالکیت و تعلّق نسبت به یک چیزی در ما وجود داشته باشد، به شرک وارد شده­ایم.

6. در مقابل حسّ مالکیت، حسّ امانتداری وجود دارد. به عنوان مثال، اگر همسایه پولدار شما از شما بخواهد که یک شب از خانه­اش نگهداری کنید، آیا نسبت به اموال او احساس مالکیت پیدا می­کنید؟ مسلما نه، بلکه در خود احساس امانت­داری نسبت به اموالش را می­یابیم.

7. حسّ امانت­داری آثاری دارد که عبارتند از: از گرفتن امانت، باکی ندارد، از دادن امانت، خوشحال نمی­شود، طبق نسخه و دستورالعمل، با امانت برخورد می­کند و در صورت رعایت امانتداری، آرام است.

8. به هر میزان که حسّ امانتداری در ما تقویت شود، حسّ تملّک و تعلّق کاهش پیدا می­کند و اعتقاد به وحدانیت خدا در زندگی ما پررنگ­تر می­شود. این همان توحید عملی است که فراتر از توحید نظری است.