بررسی فقهی سبک زندگی در معاشرت با دیگران

سبک زندگی در نگاهی کلی به معنای شیوه و نحوه حیات و راه و رسم زندگی کردن یک شخص یا یک جامعه است. از آنجا که فرهنگ جوامع بشری تحت تأثير دين است، آموزه‌های دینی درشکل‌گیری سبک زندگی مؤثرند. دین اسلام دینی جامع وکاملي است كه به تمام شئون زندگی بشر پرداخته است و برای سعادت و تعالی بشر در سه حوزه عقاید، اخلاق و احکام برنامه دارد.  از آنجا که احکام شرعی تابع مصالح و مفاسدی هستند (یعنی اگر فعلی مصلحت ملزمه داشته باشد، آن فعل واجب می‌شود و در صورتی که مصلحت داشته باشد اما ملزمه نباشد، آن فعل مستحب است. در صورتی که فعلی دارای مفسده یا دارای مفسده ملزمه باشد، حرام و اگر دارای مفسده ملزمه نباشد مکروه است) لذا امور و احکام باید به نحوی انجام شوند که مطابق با مصالح و مفاسد باشند. این بایدها و نبایدها (احکام) عمدتاً در مباحث فقهی بحث و بررسی مي‌شوند. با توجه به اهمیت و جایگاه فقه در زندگی افراد و اینکه فقه فلسفه عملی زندگی مسلمان است، این سؤال مطرح می‌شود که «آیا دامنه فقه مسئله سبک زندگی را دربر مي‌گیرد؟»؛ يعني آيا سبک زندگی دارای مبنای فقهی است؟ با اندکی تأمل در ابواب مختلف فقه ـ مانند آداب نکاح، آداب تجارت و آداب قضاوت ـ می‌توان شواهد بسیاری بر مثبت بودن جواب سؤال یافت. در این پژوهش سعی شده است با روشی توصیفی ـ تحلیلی ثابت شود که مسئله سبک زندگی، با توجه به نمونه‌هایي که در ابواب مختلف فقه وجود دارد، می‌تواند یک مسئله فقهی باشد.

کلیدواژه‌ها: سبک، سبک زندگی، فقه، معاشرت، آداب معاشرت.